Pieterpad 11/17: Millingen aan de Rijn – Milsbeek

Wandelroute gelopen op: 16 juli 2022

11: Millingen aan de Rijn – Milsbeek (32,5 KM)

Als we op het stopknopje drukken en de bus ons uitgespuugd heeft, staan we voor het gemeentehuis in Millingen aan de Rijn. Het begin van onze 11e etappe van het Pieterpad. De benen worden in beweging gezet en de eerste meters zijn afgelegd.

We passeren de Sint-Antonius van Paduakerk gebouwd in 1913 en gerenoveerd in 1946. We zijn net een kilometer onderweg en we lopen alweer parallel aan de Duitse grens. Ook vandaag passeren we de grens en lopen we een stuk op Duits grondgebied. En ook vandaag ben ik weer blij dat de grenzen zonder problemen te passeren zijn. Zo’n 4 kilometer lang lopen we op Nederlands grondgebied met naast ons Duits grondgebied. We steken de grens nog niet over want we doen eerst een ere ronde door het dorpje Leuth en lopen we langs de Gelderse Poort, een natuurgebied.

Maar dan komt het grote moment. We steken een bruggetje over en staan plots in Duitsland. Spontaan begin ik iedereen in het Duits te begroeten maar de meerderheid is Nederlands(talig). We lopen door het dorp Zyfflich. Het noordelijkst gelegen plaatsje van Frankrijk. Tenminste, dat was het geval van 1794 tot en met 1810. Nu staat het plaatsje gewoon in het Duitse postcodeboek. Wel helemaal achterin, als laatste.

Als we bij het Wylermeer aangekomen zijn, komt de grens Nederland Duitsland weer in beeld. We lopen over een pad in een groenstrook en ons valt op dat er nog wat oude sporen terug te vinden zijn. Een restje prikkeldraad en flink roestige staanders exact op de grens moesten de twee landen van elkaar scheiden en ongewenste grenspassages voorkomen. Bizar om te bedenken dat hier dan soldaten patrouilleerden terwijl je er nu zonder beperkingen kunt lopen.

Tijd voor een bergwandeling. Terug in Nederland beginnen we gelijk aan de klim, de Duivelsberg op. Ruim 75 meter hoog is deze berg heuvel. En wat een fantastisch natuurreservaat is het. Als je honger hebt dan kun hier bovenop pannenkoeken eten, er staat een heus pannenkoekrestaurant.

Wij lopen verder en genieten van de hoge heuvels, diepe dalen en beekjes her en der. De spieren in onze benen worden getraind en op de proef gesteld maar we zetten dapper door. We willen Groesbeek bereiken namelijk. En eenmaal daar aangekomen zijn we er nog niet. We lopen door het centrum heen en het is erg druk. De autobaan is één langzaam rijdende file. De terrassen zitten vol en een lange wachtrij voor de gelateria. Groesbeek heeft zelfs een stationsgebouw en het spoor tussen Groesbeek en Kleef is weer opgeknapt. Helaas niet om de trein Nijmegen – Groesbeek – Kleef weer te laten rijden maar wel voor de bij toeristen geliefde draisines. Hoe leuk dat ook is. Ik zie er liever weer een echte trein op rijden.

Snel weg hier. Want na uren in de natuur gelopen te hebben gaan de uitlaatgassen van motoren en auto’s je wel tegenstaan. Het Groesbeekse bos geeft weer rust. We klimmen nog even flink omhoog de Papenberg (75m) en de Kiekberg (79m) en eenmaal terug beneden ligt Milsbeek daar. We missen net de bus terug naar Nijmegen maar voldaan stappen we een klein half uur later in de volgende bus met speedy gonzales als chauffeur.