RS32: Didam – Doetinchem De Huet (12,4KM)
Dit is een fijne, gevarieerde route. Over de Oude Beekseweg heen zie ik huizen staan waar ik bijna begin te fantaseren hoe ik hier kan gaan wonen, lekker pittoresk. Het slingert nog wat door zo langs mooie huisjes met fijne stukken land erbij. Ik groet ondertussen de passanten, en ze groeten terug. Zo gek nog niet, de achterhoek.
Het zonnetje schijnt, het gras oogt groen. Ik krijg energie, en besluit alvast een dubbele etappe te doen. Dat is gelijk het voordeel van korte etappes, die bovendien ook nog eens in deze route alle stations aantikken. Je kunt in principe lopen tot je geen zin meer hebt.
Ik steek het spoor over en lees een verhaal dat terug gaat naar 24 februari 1945. Agnes van den Berg zit in de noodwoning achter het huis van haar ouders aan de koffie met haar man Gradus en haar broer Willie terwijl zoon Henkie ligt te slapen. Plots scheert een verdwaalde bommenwerper over hun noodwoning en laat een bom vallen. Agnes, Willie en Henkie overleven dit niet. Zomaar een herinnering dat met je gedeeld wordt. Hoe vanzelfsprekend het is dat we leven in vrijheid en veiligheid. Hoe dichtbij het verleden is en hoe ver weg de toekomst nu lijkt te liggen. De wereld met haar mensheid blijft onbegrijpbaar.
Ik wandel langs wat boerderijen. Een paar honden beginnen te blaffen en ik vraag mij af; woonde Agnes hier misschien wel ergens? In de bocht ga ik van de weg af en ga een klein bos in. Mijn schone schoenen zijn blubberig en mijn broekspijpen idem dito. Deze route is een stuk gevarieerder dan de vorige, wees daar op voorbereid.
Hier heb ik wat lopen aanpassen na mijn wandeling, in uw voordeel. In eerste instantie had ik de route bedacht dat je halverwege het dorp Wehl ingelopen komt. Maar ik stond op het punt om de route los te laten en af te slaan richting het spoor. Dat heb ik niet gedaan en daar heb ik spijt van. De route om hoger Wehl binnen te komen is niet heel spannend, terwijl ik denk dat die ik nu heb ingetekend en je hieronder ziet interessanter is. Iets langer in het groen, en minder confrontaties met het autoverkeer.
Wehl, of eigenlijk moet het Weel heten, heeft een Duitse naam, maar het is wel Nederland(s). Het behoorde toe aan de Pruisen, maar werd afgestaan, teruggegeven en weer afgestaan. Het is vast een heel interessant verhaal, maar ik ken het niet. Ondertussen passeren we het station Wehl. Denkbeeldig vervang ik het moderne sein door een ouderwetse armsein en beeld mij even de situatie in van 50 jaar terug. Er zal niet veel veranderd zijn denk ik. Ook nadat we het station gepasseerd hebben sukkel ik een beetje met de route. Links, of rechts? Ik duik naar rechts maar zie later op de kaart dat links wat gevarieerder is. Ik passeer een nieuwbouwijk en een drukke weg, terwijl als je gewoon het spoor blijft volgen en even het spoor oversteekt (op de geijkte locatie) het net een procentje leuker is. Dus die krijg je ook cadeau.
Bij Mussenhof duik ik een weiland in, boven mij wat kabels met flinke spanning erop. 380.000 Volt staat op een sticker. Ik blijf er vanaf. Het voelt een beetje als landlopen hier, over een weiland heen zonder duidelijk pad. Maar het is toegestaan, mits je op het ‘pad’ blijft. En dat maakt het gelijk lastig, ik het begin volg ik het maar ik loop toch bijna verloren. Mocht je dit ook overkomen, weet dan dat je geen hek over hoeft te klimmen, of schrikdraad hoeft aan te raken. Kijk iets beter rond en loop richting de boerderij, daar kun je door een hek (2x) en vervolgens is het pad weer zichtbaar en loop door tot je wederom de spoorlijn tegenkomt.
Nu nog één onverhard pad overwinnen (en bij nat weer dus mogelijk aardig modderig zoals de dag dat ik deze route liep), en je loopt alweer De Huet binnen. De Huet is een jaren ’80 wijk, in de klei, ver van de stad (vinden de locals). Station Doetinchem West, tegenwoordig Doetinchem de Huet is er gelukkig wel, dus je kunt altijd snel verder. In het gebouwtje op het perron vindt je nog een kebabzaak. Voor als je honger hebt gekregen. Zelf loop ik door, maar het is natuurlijk na dik 12 kilometer ook een prima eindpunt van de wandeling.